PAoWAL-one-ham-shows

HET VERHAAL VAN HENK PAoWAL

 

De onderstaande tekst en plaatjes had Henk PAoWAL in 2008 op zijn eigen website gezet. De foto’s zijn wel wat wazig maar geven de sfeer prima weer. De website van Henk is nu net als hijzelf ‘uit de lucht’. Daarom is de door hem geschreven tekst hier alsnog integraal overgenomen om zo de mooie herinneringen aan Henk en zijn “PAoWAL ONE HAM SHOW’s”  te laten voortleven.

Hier dus het verhaal over de “PAoWAL-ONE -HAM-SHOW’s”  bij VERON Amsterdam en VERON Kennemerland opgetekend in Henk zijn eigen woorden:

 

---

MIJN ‘CARRIÈRE’ ALS  VEILINGMEESTER

1968 – VERON Afdeling Amsterdam. Op de algemene ledenvergadering heb ik mij laten overhalen zitting te nemen in het bestuur van de afdeling. Samen met Jaap Fleurbaay PAoAMC, Nico van Kollenburg PAoPAN, Harry Poort PAoHPO en Ger Leenheer PAoOI, mocht ik meepraten over het wel en wee binnen de afdeling Amsterdam.

September 1968. De eerste bijeenkomst na het zomerreces stond binnen de afdeling Amsterdam al jaren gereserveerd voor “DE VERKOPING”. Op grote tafels voor in de zaal stonden dan hele bergen ingebrachte amateurspullen klaar om van eigenaar te wisselen. Het wachten was op Jaap Fleurbaay PAoAMC, die  al jaren voor de afdeling als  veilingmeester voor deze klus optrad. Kwart over acht, geen Jaap, halfnegen, nog steeds geen Jaap. Dan maar even een telefoontje gepleegd naar zijn huis en wat bleek, Jaap lag ziek in bed en was niet in staat die avond te komen. Daar sta je dan als afdelingsbestuur met grote tafels vol met spullen die op een nieuwe eigenaar wachten.

Wij, bestuursleden, wij keken elkaar vragend aan.  Ga jij het doen..? Doe jij het..? En ineens in koor, alsof het afgesproken werk was, wijzend naar mij… “WAL..! Doe jij het maar..! Die rommel moet hier weg..!”  Het was het begin van dertig jaar PA0WAL ONE HAM SHOW’s!

Zelf kan ik mij van die eerste avond weinig meer herinneren. Van anderen heb ik meermalen moeten horen, hoe mooi ze de avond hadden gevonden, dat ze geweldig hadden gelachen. De penningmeester was de lachende derde. De show had de afdelingskas geen windeieren gelegd. Hoe spijtig ook voor Jaap AMC, die het al die jaren voordien uitstekend had gedaan,  als afslager kwam hij niet dus meer aan bod. Gelukkig had hij daar ook helemaal geen moeite mee, was hij zelfs wel blij dat iemand het van hem had overgenomen.

 

De hier bij dit stukje getoonde foto’s, gemaakt door Henk Zaaiman PA3CLX, zijn uit latere periodes in Haarlem.  Nu, jaren later, kijk ik nog steeds met veel plezier terug op al die gezellige avonden bij de afdelingen Amsterdam en Haarlem waar ik de verkoop van de overtollige radiospullen voor mijn rekening mocht nemen.

Er is in die jaren enorm veel “rotsooi” door mijn handen gegaan. Een aantal van die artikelen heb ik jaren achtereen steeds weer terug gezien en opnieuw van eigenaar zien wisselen. De penningmeesters waren hierbij altijd de lachende derde.

Ik heb meegemaakt dat inbrengers op hun eigen ingebrachte spullen zaten te bieden, soms om de prijs omhoog te jagen (wat ook weer gunstig was voor de afdelingskas) maar soms ook omdat ze niet meer wisten wat ze zelf hadden ingebracht. Het kwam ze zo bekend voor dus deden ze maar weer een bod. Bij verkopingen daar gelden vaste regels, een daarvan luid: “Als iemand zijn hand opsteekt dan doet hij een bod..!”

Heel wat OM’s, hebben ervaren dat binnenkomen tijdens een veiling die al aan de gang was… geld kon kosten. Als je bij binnenkomst ter begroeting even je hand opstak kon dit tot gevolg hebben dat je vast zat aan een koop zonder te weten wat je had gekocht! Ook het ongemerkt even op je hoofd of neus krabben kon geld kosten. Het gevolg was dat steeds meer mensen hun handen stijf in de zakken hielden. Helaas, aan dit soort lieden was niet veel te verdienen, die kwamen alleen maar voor de show, maar gelukkig waren er nog genoeg gretige kopers over op zo’n avond.

 

 

Een daarvan spant de kroon. Hij zat in het Kraaiennest aan de Polderweg midden in de zaal met zijn hand omhoog gestoken om een bod uit te brengen. Mogelijk door een iets te overmatig alcoholgebruik vergat hij die hand na dat bod omlaag te doen. De veilingmeester ziet midden in de zaal die ene hand boven alles uitsteken en vervolgt wijzend naar die ene hand: “7,50 geboden door die meneer daar midden in de zaal en 8,50 en 9,50 en 10,50 en 11,50 en 12,50 en 13,50 en 14,50 en 15,50 en 16,50 geboden“, daarbij steeds wijzend naar die ene opgestoken hand. Het gelach in de zaal had inmiddels gierende vormen aangenomen. Als de bewuste persoon uiteindelijk wat lijp om zich heen kijkt, met nog steeds de hand omhoog, zich kennelijk afvragend wie er toch wel tegen hem zit op te bieden en dan zijn hand een beetje lacherig laat zakken, hoort hij de veilingmeester zeggen: “Niemand meer dan 16,50, BAM… verkocht voor zestien en een halve gulden aan die mijnheer daar midden in de zaal“. Voor hem was het niet zo leuk misschien (de penningmeester heeft hem gematst) maar de avond kon niet meer stuk.

Zo heb ik geweldige herinneringen aan Ab Koning PAoAKA. Hij was altijd een van de vaste afnemers en zat steevast op de eerste rij in de zaal om vooral maar niets van zijn gading te hoeven missen.

Ab was altijd bijzonder geïnteresseerd in radio en TV buizen en grote transformatoren. Wat hij met al die rommel deed is mij altijd een groot raadsel gebleven. Wij hebben hem er wel eens van verdacht dat hij hiermee op clandestiene wijze rondom zijn woonboot de Vecht aan het dempen was. Op één van die avonden had Ab de koop van zijn leven gesloten, een hele grote doos boordevol met allerhande soorten radio-TV-buizen. Als radio-TV reparateur was hij daar dolblij mee. Eén van de volgende artikelen die werd aangedragen was een uit de kluiten gewassen transformator. Ook hier had Ab grote belangstelling voor en na een aantal  keren eenmaal, andermaal, mocht Ab zich ook hiervan de gelukkige eigenaar noemen. Met een enthousiast handgebaar riep hij: “Gooi maar op dat ding“, maar wat hij niet had verwacht de veilingmeester die gooide echt!  Ab deed nog een vertwijfelde poging de 5 kilo zware trafo op te vangen maar door het forse gewicht glipte deze statig tussen zijn vingertoppen door en belandde voor zijn voeten keurig midden in de grote doos met buizen. Een aantal explosies en een regen van glassplinters en een heel beteuterd gezicht van Ab maar een zaal bulderend van het lachen.

Het geval met Ab, het toewerpen van de gekochte spullen, staat niet op zich. Het is later een handelsmerk van mij geworden om de ‘aspirant eigenaren’ de door hen gekochte artikelen per luchtpost toe te sturen.  Er was ook eens een transistorradio die een dergelijke luchtweg aflegde. Helaas kwam die, door te weinig vliegervaring en na een aantal schielijk opzij wijkende hoofden op een haar na gemist te hebben, als incompleet bouwpakket bij de nieuwe eigenaar aan.

Of wat te zeggen van een doosje met daarin circa 1000..? roestvrijstalen M4-moertjes. De koper zat toevallig helemaal achter in de zaal en gedurende de vlucht naar hem toe opende het doosje zichzelf en verloor een groot deel van zijn inhoud. Ik heb ook daarna nooit meer zoveel zendamateurs tegelijk over de vloer zien kruipen om goedkoop aan moertjes te komen. Reclames op de afleveringen waren niet mogelijk, het was gewoon betalen en lachen!

In al die jaren is het (gelukkig) maar één keer voorgekomen dat een aanwezige, (niet vooraf gepland) iets tegen zijn hoofd kreeg. De man zat voorover gebukt in het midden van de zaal om iets van de grond op te rapen en net op het moment dat hij weer rechtop ging zitten passeerde er een transistorradio die hij -geheel onbewust- met zijn hoofd probeerde tegen te houden. Hevig geschrokken gooide hij dit stuk techniek vergezeld van een aantal hier niet voor schriftelijke herhaling vatbaar zijnde krachttermen retour en dat was toen even bukken voor de veilingmeester!

 

De veilingmeester is wel eens vaker bedreigd door zijn afnemers. Die bedreiging zat een keer verpakt in een groot aantal uit de kluiten gewassen elco’s van heel veel microfarads en hoge spanning die ter verkoop waren aangeboden. Door een (voor mij gelukkige) samenloop van omstandigheden) zag ik dat,  als je de elco’s kort sloot, ze heftig vonkten, ik was op mijn qui-vive! Nadat de elco’s door mij één voor één voorzichtig van de hand waren gedaan zag ik even later een aantal van hen, vergezeld van de nodige krachttermen, door de ruimte vliegen. Ik denk dat ze de nieuwe eigenaars hadden “gebeten”!

Een andere bedreiging zat een keer heel listig verpakt in een oude autoradio. Op het moment dat deze werd geveild ging er inwendig in het apparaat een rookbom af waardoor ik letterlijk en figuurlijk met een oranje gele rookwolk in mijn handen stond. De aanwezigen in het Kraaiennest moesten hoestend en proestend een goed heenkomen zoeken. Helaas bracht de radio niets op. Deze explosieve stunt was een persoonlijke afrekening aan mijn adres van het Oldtimer Trio Jan PAoPK, Jan PAoELD en Jan PA2JSL. Zij namen wraak op een gebeurtenis tijdens een verkoping van twee jaar daarvoor.

Die gebeurtenis vond plaats op een verkoping in het schoollokaal in de Eerste Breeuwersstraat achter de Haarlemmerpoort. Daar werd die avond net even voor de pauze door mij een z.g. DECOY (een spionageontvanger) ter verkoop aangeboden. Volgens de summier begeleidende tekst betrof het een apparaat dat een geheim agent een veilige aftocht moest garanderen als hij bij zijn spionage activiteiten was betrapt. Het geheel bevond zich in een (40 x 40 x 40 cm) geperforeerd plaatstalen kast met achterop de kast een grote koelplaat en een aantal powertorren. Op de frontplaat zat één robuuste rode schakelaar en wat signaallampjes! Tijdens het inleidende verkooppraatje haalde ik ongezien een verborgen schakelaartje over waarna er lampjes begonnen te knipperen en een stem in het Russisch een lange reeks code getallen liet horen. (dit dankzij het ingebouwde restant van een oude cassetterecorder.)

De belangstelling voor dit wel erg unieke geheimzinnige apparaat was erg groot.De al eerder genoemde drie Jannen zaten midden in de zaal op een voor mij zeer geschikte locatie. Na loven en bieden werd Jan PAoELD voor 5 gulden de nieuwe eigenaar. De kast werd voor zijn neus op tafel gezet en nieuwsgierig bekeken door zijn tafelgenoten Jan PAoPK en Jan PA2JSL. Terwijl Jan PAoELD nog bezig was om het geld uit zijn portemonnee te halen om zijn nieuwe aanwinst af te rekenen kon Jan PAoPK niet met zijn vingers van “De Rode Schakelaar” afblijven, hij haalde  deze over en…!!

Een ingebouwde 4,5-Volt-batterij zorgde ervoor dat een gloeidraadje ging gloeien om het lontje van een chinees vuurwerkmatje van 250 stuks. Met een oorverdovend gesis, geknal en veel rook (binnen de veilige geperforeerde stalen behuizing) ging het vuurwerk af. Het Jannen-trio schoot met stoel en al achteruit en de nieuwsgierige  omstanders deinsden meters achteruit. De beheerder van de zaal stond achter de bar met de telefoon in zijn hand om alarmnummers te gaan draaien. De sch(r)ik zat er goed in. Toen de kruitdamp was opgetrokken was er een bulderend lachende zaal en zaten de drie Jannen met bleke smoeltjes wat schamper te lachen. Ze hebben twee jaar later op hun manier -en met enorm succes- wraak genomen!

 

 

Aan inbreng van de goederen voor de verkoping heeft het nooit ontbroken. Een van de vaste inbrengers van mooie en vaak nieuwe onderdelen, die amateurs bijzonder goed konden gebruiken, was Ernst Biekart PAoMEB. De door hem ingebrachte meetapparatuur en veelal nieuwe onderdelen vonden altijd gretig aftrek.

In het KRAAIENNEST op de Polderweg in Amsterdam liep het echt een keer de spuigaten uit. Dat was bij verkoping van de nalatenschap van Freddy PAoAL. Freddy was een amateur van de oude stempel . Hij had een altijd méér dan ruime belangstelling voor alles, maar dan ook alles, wat maar met het radio-amateurisme te maken had en verzamelde dit. Freddy was ook een echte nabouwer en was al hoogst tevreden als de door hem gebouwde schakeling werkte. Veel van zijn bouwsels bereikten echter nooit de staat van voltooiing in een mooi kastje.

Na zijn overlijden hadden de nabestaanden het VERON afdelingsbestuur gevraagd of zij die ‘radiorommel’ voor hen wilden opruimen. Op de extra ingelaste verkoping in het Kraaiennest op de Polderweg, werd ik geconfronteerd met een muur van grote dozen over een lengte van wel 10 meter en een hoogte van 2 meter. Bij elke doos was het een verrassing van wat er in zou kunnen zitten, alles was ter plaatse heel snel in de dozen gestopt zonder erop te vermelden wat de inhoud was. Het was voor mij onbegonnen werk om al die dozen eerst uit te pakken en alles stuk voor stuk te veilen, daarvoor was een verkoping van een week nog niet genoeg geweest. In overleg met het bestuur is toen besloten alle dozen dicht te laten en ze stuk voor stuk ongeopend als “een verrassingspakket” te veilen. Dit was ongekend en nog nooit vertoond. De dozen gingen als warme broodjes over de toonbank. De één betaalde veertig gulden voor een doos met daarin een compleet werkende HF-transceiver, de ander betaalde 150 gulden voor een doos met aluminium AMROH chassisdelen en niet afgebouwde schakelingen. Het was een topdrukte die avond. De kopers stonden in de gang en op de trap in de grote hal hard schreeuwend mee te bieden en dit was weer aanleiding tot soms komisch, chaotische, taferelen. Het was ook dit keer weer een zeer geslaagde avond die ver over sluitingstijd eindigde. Er is over die avond nog veel nagepraat, nee niet door mij, ik was voorlopig mijn stem weer even kwijt. Ik kon meer dan een week niets anders dan fluistergeluiden voortbrengen.

 

VERON KENNEMERLAND

 

1972. Amsterdam verlaten en gaan wonen in Nieuw Vennep in de Haarlemmermeer en kwam dus terecht bij VERON Kennemerland. Al vrij spoedig kwam de toenmalige voorzitter van deze afdeling, Frans Priem PAoGG, bij mij aan met het verzoek om ook in Haarlem een jaarlijkse “PA0WAL One HAM Show” op te voeren.

Aan die Haarlemmers moest ik in het begin wel wennen, ze hebben toch een ander gevoel voor humor. Als je in Amsterdam je publiek vertelt: “Knik je één keer met je hoofd dan bied je één gulden, knik je twee keer dan bied je twee gulden, knik je drie keer dan bied je drie gulden en als je blijft knikken dan bellen we een ziekenwagen!“. Amsterdammers konden hier om lachen maar de Haarlemmers echter vroegen me om dat wat nader te verklaren. Frits Faber PAoDEF kwam met een verklaring voor dit onbegrip hij zei: “Er is in Haarlem maar één Haarlemmerhout, maar er zijn heel erg veel ‘Houten Haarlemmers’ ” en hij kon dat weten. Gelukkig is de afdeling Kennemerland een hele grote afdeling en kwamen er ook veel van buiten (soms van ver buiten) Haarlem vandaan de shows bezoeken. Er werd ook hier veel lol geschopt bij de verkopingen en heel veel gelachen.

 

 

Mijn eerste optreden bij VERON Kennemerland vond plaats in een sporthal. Ik stond met een grote doos met (ja ja alweer) ouderwetse buizen in mijn handen. Het hoogste bod tot dan geboden was een gulden voor de hele doos met inhoud. Zegt plotsklaps zo’n paljas in de zaal. “Ik geef vijf gulden als je de doos omkeert” en omdat niemand meer bood werd zijn bod ingewilligd. Onder grote hilariteit van het publiek plofte een groot aantal buizen op de vloer aan diggelen. Daar dit nog al wat ravage opleverde heb ik een bod van 7,50 gedaan aan iemand die de troep even opruimde en ook dat was zo weer geklaard.

Je kunt van die Haarlemmers zeggen wat je wilt maar één ding weet ik zeker, ze vechten om het laatste flesje bier. Tegen het einde van de avond liet de kantinebeheerder omroepen dat de flesjes bier uitverkocht waren. Zelf lust ik er ook wel eentje want het is pappen en nathouden, je lult wat af op zo’n avond. Gelukkig zijn er altijd wel een paar gulle gevers in de zaal (o.a Wim PAoKRU) die mij een biertje toeschoven en zo was het ook die avond, er stonden zelfs een paar flesjes in reserve voor me op tafel. Als je dan hoort dat het bier op is en je hebt nog volle flesjes voor je neus staan wat doe je dan als veilingmeester? Ja natuurlijk tegen opbod verkopen.  Ik heb in Zweden ooit eens (omgerekend) ƒ 6,50 voor een glaasje pils betaald in Haarlem zag ik die avond iemand ƒ 9,50 voor een flesje neertellen terwijl de prijs aan de bar toen 95 cent was!

 

Onder de Haarlemmers zijn ook vindingrijke lieden. Wat te denken van één die op weg is naar de verkoping en onderweg twee oude TV’s als grofvuil langs de weg ziet staan. Hij laadt ze in zijn auto en biedt ze ter verkoop aan. Aan het eind van de avond kon hij 25 gulden innen.

Of zoals Charles PAoBDC. Op weg naar de verkoopavond ziet hij langs  de weg bij een vuilnisbak een circa 50 centimeter grote reflector van een oude straalkachel staan. Hij neemt het ding mee en biedt dit gnuivend aan als een SHF-schotelreflector. De huidige eigenaar van “de schotel”, Rob PE1GQO, houdt nog steeds bij hoog en laag vol dat “het ding” tot volle tevredenheid functioneert!

En wat te denken van de stunt van Cees PAoCLF. Deze bracht een doos mee met daarin een veldtelefoon. Toen de nieuwe eigenaar de verpakking opende zaten daar twee conservenblikjes in die met elkaar waren verbonden met vijf meter dun touw. Bij de demonstratie die Cees samen met de nieuwe eigenaar gaf, bleek het ook nog te werken!

Ook de stunt uit Amsterdam met de “decoy” hebben we bij Kennemerland nog maar eens herhaald. Het vuurwerkmatje met brok transistorradio zat nu veilig verpakt in een robuuste Franse ‘draagbare telefoon’, waarbij het begrip ‘draagbaar’ zeker niet opging voor iemand met een hernia. Gerard PA3GEY, was de gelukkige koper, hoewel… gelukkige? Ook hier explodeerde het innerlijk van het apparaat na het overhalen van een schakelaar wat met veel rook en stank gepaard ging. Hij kon er nog wel om lachen, maar dan als de spreekwoordelijke boer die kiespijn heeft!

Het waren stuk voor stuk ook in Haarlem fantastische avonden waar de ‘humor’ en ‘een leuk koopje opdoen’ hand in hand gingen.

NOOIT MEER ALS TOESCHOUWER

 

Dat de voorstellingen niet beperkt bleven tot alleen Amsterdam zal zijn oorzaak wel hebben in de soms “explosieve sfeer” waarin een aantal van die avonden waren gehouden. Zo overkwam het mij dat ik “als toeschouwer” een verkoping bezocht in Amstelveen. Per slot wil je ook wel eens zien hoe een ander het doet. Je hoopt dat je er wat van opsteekt. Bij binnenkomst bemerkte ik al direct een geroezemoes mijn richting uit maar ja er wordt zo vaak over mij geroddeld dat dit me niet meer stoort. Na plaats te hebben genomen en wachtend op de dingen die stonden te gebeuren kwam iemand van het bestuur naar mij toe en vroeg of ik de veiling wilde doen. Omdat ik met heel andere bedoelingen naar deze avond was gekomen en mij er niet op had voorbereid voelde ik daar niet zo veel voor. Hun eigen veilingmeester echter hield het verder voor gezien en heb ik uiteindelijk toch maar weer ja gezegd.

Werd het voor mij weer een goedkope avond want als je daar staat als afslager koop je zelf niets maar je wordt gratis volgegoten met gerstrijk vocht om de tongriem en stembanden te smeren. Later ben ik dus nooit meer als toeschouwer naar andermans verkoping gegaan.

 

WAARDERING

 

1988

 

1993

 

1994

 

 

1998

 

AFSCHEID MET PIJN IN MIJN HART

 

 

BEDANKT

Als ze mij in 1968 hadden gezegd dat ik 40 jaar later nog als “de veilingmeester” bekend zou staan, dan had ik ze voor gek verklaard! Aan al die trouwe inbrengers – en afnemers van dit “radio – grofvuil”  zeg ik…BEDANKT..!Zonder jullie… zouden er geen “PAoWAL ONE HAM SHOW’s” geweest zijn..!

 

73,
H.C. (Henk) de Wal   PAoWAL
Nieuw Vennep

Opgetekend in 2008